Data utworzenia parku: 2 grudnia 1996 rok
Powierzchnia parku: 19.781,6 ha
Powierzchnia otuliny: 8.002,5 ha
Położenie administracyjne:
- województwo świętokrzyskie
- powiaty: kielecki, jędrzejowski
- miasta i gminy: Chęciny, m. Kielce, Małogoszcz, Piekoszów, Sitkówka – Nowiny, Sobków, Morawica.
Chęcińsko-Kielecki Park Krajobrazowy położony jest w obrębie Wyżyny Kieleckiej, w południowo – zachodniej części Gór Świętokrzyskich, pomiędzy rzekami Łośną (Wierną Rzeką) i Bobrzą.
Krajobraz Parku tworzą niewysokie grzbiety górskie poprzedzielane rozległymi dolinami.
Obszar objęty ochroną w przeszłości podlegał intensywnej eksploatacji surowców skalnych co w znacznym stopniu przyczyniło się do odsłonięcia wyjątkowych walorów przyrody nieożywionej.
W całej Europie nie ma drugiego takiego miejsca, gdzie na niewielkim terenie występowałyby na powierzchni skały niemal wszystkich okresów geologicznych, od kambru (paleozoik) po holocen (kenozoik). Pozwala to na prześledzenie dziejów Ziemi na przestrzeni ostatnich 550 mln lat. Nic dziwnego, że park nazywany jest „rajem” dla geologów.
Dość licznie występują tu obiekty będące rezultatem procesów krasowych. Do najciekawszych należy Jaskinia Raj, w której można podziwiać niepowtarzalną szatę naciekową i cenne namuliska ze szczątkami kostnymi dawnych zwierząt oraz kamiennymi narzędziami używanymi przez przebywającego tu człowieka paleolitycznego. Na uwagę zasługuje najdłuższa na Niżu Polskim jaskinia – Chelosiowa Jama, której długość wraz z Jaskinią Jaworznicką przekracza 3,5 km. Można też znaleźć przykład krasu powierzchniowego w postaci grani skalnej na górze Zelejowej. W wielu miejscach pozostały ślady dawnego górnictwa rud miedzi i ołowiu – na Miedziance, Rzepce, Górze Żakowej i Moczydle.
Obok wartości geologicznych na obszarze Parku spotykamy ogromne bogactwo szaty roślinnej, potwierdzone obecnością ponad 1000 gatunków roślin (blisko 50 % flory krajowej). Ochronie prawnej podlega 78 gatunków, w tym 68 to gatunki objęte ochroną ścisłą.
Na jednej trzeciej powierzchni Parku znajdują się zbiorowiska leśne. Wśród siedlisk leśnych na szczególną uwagę zasługują płaty świetlistej dąbrowy – zespołu charakterystycznego dla obszarów śródziemnomorskich. Znaczną powierzchnię Parku zajmują półnaturalne zbiorowiska łąkowe i pastwiska. Liczne wzgórza porastają ciepłolubne murawy kserotermiczne.
Zróżnicowanie florystyczne pociąga za sobą różnorodność fauny. Spotyka się tu rzadko występujące i chronione gatunki ssaków, płazów i gadów.
Najcenniejsze obszary Parku objęto ochroną w formie rezerwatów przyrody są to: „Jaskinia Raj”, „Biesak – Białogon”, „Chelosiowa Jama”, „Moczydło”, „Góra Rzepka”, „Góra Zelejowa”, „Góra Miedzianka”, „Wolica”, „Góra Żakowa”, „Milechowy”, „Karczówka”.
Obok rezerwatów w Parku są także pojedyncze obiekty przyrodnicze chronione w formie pomników przyrody. Zarejestrowano tu 19 takich obiektów, w tym 11 pomników przyrody nieożywionej.
Walory przyrodnicze Parku uzupełniają wartości historyczno-kulturowe, a w szczególności: stanowisko archeologiczne w Jaskini Raj związane ze śladami pobytu człowieka sprzed 50 tys. lat, cenne zespoły urbanistyczne miast – Chęcin i Małogoszcza, wiele zabytkowych budowli sakralnych – w Chęcinach, na Karczówce – w Kielcach, w Bolminie, Brzegach czy Polichnie. Interesującym miejscem jest park etnograficzny w Tokarni, gdzie prezentowane są przykłady procesu kształtowania się układu przestrzennego wsi. Oddzielną bogatą historią poszczycić się może także zamek chęciński.
Obszar Parku podobnie jak cały region świętokrzyski zapisał się trwale w historii walk narodowo – wyzwoleńczych. Świadczą o tym pamiątki powstania styczniowego, liczne cmentarze z lat I wojny światowej, szlak Pierwszej Kompanii Kadrowej oraz wiele miejsc pamięci z okresu II wojny światowej.
Na terenie Parku wyznaczono przyrodniczą ścieżkę dydaktyczną „Chęciny – Jaskinia Piekło – Szewce”, o długości ok.10km.